BPK został utworzony na mocy uchwały Wojewódzkiej Rady Narodowej w Płocku Nr 163/XXVI/ 88 z dnia 9 czerwca 1988 roku. Według uchwały powołującej Park celem jego utworzenia było zapewnienie warunków ochrony środowiska z dopuszczeniem niekolizyjnych form turystyki krajoznawczej. Park w swoich założeniach ma być naturalną osłoną dla rezerwatów przyrody, terenem wodochronnym oraz poligonem badań naukowych. Na decyzji o utworzeniu Parku zaważyły względy wizualno – estetyczne i ekologiczne oraz związana z tym potrzeba zapewnienia racjonalnego gospodarowania zasobami przyrody.
Powierzchnia BPK wynosi 3171 ha, a jego otuliny 4397 ha. Położony jest on na terenie gmin Brudzeń Duży i Stara Biała. Swoim zasięgiem obejmuje dolinę dolnego biegu Skrwy Prawej wraz z przyległymi kompleksami leśnymi Brwilno, Brudzeń, Sikórz oraz w północnej części Parku polodowcową rynnę Karwosiecko-Cholewicką z jeziorami Józefowskimi. Granice Parku zlokalizowane są niemal bezpośrednio poza granicą administracyjną miasta a jego najdalej wysunięte krańce nie przekraczają kilkunastu kilometrów. Takie położenie ma również swoją ujemną stronę. Tereny Parku narażone są na nieustającą presję ze strony aglomeracji miejsko-przemysłowej Płocka ,głównie Petrochemii – Orlenu.
Brudzeński Park Krajobrazowy będąc jednym z mniejszych parków krajobrazowych jest zarazem jednym z najpiękniejszych w Polsce. Pierwszy kontakt z nim zaskakuje turystę, nie spodziewającego się zobaczyć na równinnym, płaskim Mazowszu, takiej rozmaitości form rzeźby terenu. Tego typu różnorodność terenu Park zawdzięcza procesom towarzyszącym ostatniemu zlodowaceniu. Najciekawszym i zarazem najsilniejszym zaznaczonym elementem tej rzeźby jest niewątpliwie malownicza dolina Skrwy Prawej. Brzegi doliny wykształciły się zarówno jako płaskie tereny rzeczne, jak i strome niemal pionowe ściany. Płaskich terenów bezpośrednio nad Skrwą spotykamy bardzo niewiele. Należą do nich dwie kotliny w zakolach rzeki (przy młynie w Sikorzu i w okolicach Radotek) oraz najniższe tarasy zalewowe o różnej powierzchni i kształtach. Płaszczyzny poziome są bardzo cennym elementem w krajobrazie doliny, ponieważ harmonijnie i pięknie zarazem kontrastują ze stromymi skarpami i wąwozami, zwłaszcza gdy porośnięte są roślinnością murawową. Szczególne wrażenia estetyczne możemy odnieść wędrując koronami wspomnianych już skarp. Punkty widokowe rozmieszczone na wysokich skarpach pozwalają podziwiać malowniczą dolinę i meandry połyskującej swym nurtem rzeki.
Z konfiguracją terenu, występowaniem wody, warunkami glebowymi i klimatycznymi, które zależą od ekspozycji, nachylenia i wiatrów ściśle związane jest występowanie poszczególnych gatunków roślin tworzących określone zbiorowiska .
Panujące w dolinie Skrwy zbiorowiska lasów grądowych wyróżniają się pięknym starodrzewem i okazami drzew pomnikowych. Różnorodność gatunków drzew widoczna jest szczególnie wiosną, kiedy obserwuje się pełną gamę zieleni oraz jesienią, kiedy przebarwiają się liście. Urzekająco wówczas prezentuje się skarpa oglądana z pewnej odległości, gdy na tle złocistych klonów czerwienią się buki ,a całość dopełnia ciemna zieleń świerków. Roślinność zielna opisywanych grądów krajobrazowo jest najcenniejsza przede wszystkim wiosną. Łańcuchy pagórków zdobią wczesną wiosną łany chronionych przebiśniegów. Nieco później kwitną białe zawilce, niebieskie przylaszczki, fiołki i inne rośliny runa grądowego. Płaskie połacie łęgów z cienkimi prostymi pniami olch i niewielkim procentowo pokryciem warstwy krzewów, kontrastują z lasami grądowymi. Integralną częścią krajobrazu Parku są również występujące licznie powalone stare drzewa w nurcie rzeki. Elementy te mimo, że tarasują rzekę czyniąc ją niespławną, zaskakują ciekawymi kształtami i sposobem ułożenia.
Teren po prawej stronie Skrwy charakteryzuje się większą ilością zamkniętych kotlin i odkrytych polan, porośniętych płatami muraw. Odkryte nasłonecznione fragmenty skarp kipią w lecie barwami kwitnącej tarniny, róży, janowca i zapachem ciepłolubnych ziół.
Tereny łąkowe w Parku z kępami i skupiskami drzew, aleje, młodniki, zadrzewienia śródpolne, porośnięte drzewami granice pól i korony skarp, świeże łąki, trawiaste miedze tworzą charakterystyczną mozaikę, wzbogacającą oglądany widok.
Różnorodność siedlisk cechująca Brudzeński Park Krajobrazowy stwarza doskonałe warunki dla występowania bogatej fauny w tym wielu ginących gatunków. Najliczniej jest tu reprezentowana awifauna licząca około 120 gatunków lęgowych oraz 30 gatunków przelotnych i zimujących. Do lęgowych gatunków zarejestrowanych w BPK i umieszczonych w „Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt” należą: bąk i błotniak zbożowy. W grupie ptaków zagrożonych w skali europejskiej zaobserwowano w Parku – 15 gatunków, najważniejsze z nich to: bączek, bocian czarny, trzmielojad, zimorodek, jarzębatka i ortolan. Ponadto stwierdzono derkacza – jedyny gatunek na opisywanym terenie zagrożony w skali światowej.
Pomimo niedużej ilości zalesionego terenu w Parku dobrze zachowana jest awifauna leśna . Dotyczy to głównie gatunków drobnych, takich jak: sikory, pokrzewki, dzięcioły i drozdy. Licznie występują tutaj również ptaki drapieżne i sowy. Świadczy to o doskonałym wskaźniku wartości ekologicznej krajobrazu .
Spośród ssaków w BPK stwierdzono występowanie 34 gatunków. Z małych ssaków spotykanych w Parku najbardziej interesujące są nietoperze. Zarejestrowano tutaj 5 gatunków tych tajemniczych zwierząt. Warto również wspomnieć o popielicy,
gatunku umieszczonym na kartach Czerwonej Księgi Zwierząt. Na uwagę zasługują też bobry, które na ten teren zawędrowały wzdłuż Skrwy i zasiedliły odcinek rzeki w rejonie Radotek oraz Cierszewa, a także wydra, której ślady żerowania zanotowano w okolicy Zdziemborza. Brak większych kompleksów powoduje, że w Parku nie występują duże ssaki. Spotykane są natomiast gatunki żyjące na pograniczu lasów i pól, na przykład: zające, sarny, dziki i tchórze.
Na terenie BPK istnieją obecnie 3 rezerwaty przyrody. Rezerwat krajobrazowy „Sikórz” obejmuje 12- kilometrowy odcinek skarpy Skrwy od miejscowości Sikórz do Radotek. Drugi z rezerwatów – rezerwat świetlistej dąbrowy „Brwilno” położony jest w południowej części Parku, w strefie krawędziowej Wisły i utworzony w 2002 roku rezerwat „Brudzeńskie Jary”. Swoistymi osobliwościami przyrodniczymi są pomniki przyrody. Wśród nich na szczególną uwagę zasługują: aleja lipowo-kasztanowa w Sikorzu, potężny dąb rosnący w zabytkowym parku w Srebrnej oraz topola nad Wisłą w Murzynowie.
