Miesiąc: grudzień 2013

     Obecnie w wodach śródlądowych Polski występują co najmniej 4 gatunki raków. Rodzimą astakofaunę reprezentuje rak szlachetny oraz rak błotny.  Rak pręgowaty i rak sygnałowy pojawiły się w wodach europejskich na skutek introdukcji z Ameryki Północnej. Oba gatunki swoją ekspansją wypierają raka szlachetnego, doprowadzając do jego dramatycznego zaniku w wodach Polski.

     Od roku 2011 na terenie Kozienickiego Parku Krajobrazowego realizowany jest program mający na celu restytucję i czynną ochronę raka szlachetnego – gatunku chronionego prawem unijnym  (Załącznik V Dyrektywy Siedliskowej) oraz zgodnie z prawem krajowym objętego ochroną ścisłą.  

     W ramach programu w okresie wiosennym br. w wylęgarni raków Zakładu Zoologii SGGW uzyskano przychówek ponad 1500 młodych raków pochodzący od 14 samic. Osobniki te umieszczono w basenach wyposażonych w system zróżnicowanych kryjówek i poddano intensywnemu podchowowi przy wykorzystaniu pokarmu naturalnego (mrożone larwy ochotki, detrytus – szczątki organiczne).  W drugiej połowie lipca odłowiono 400 osobników, które zostały  przewiezione  i wypuszczone na pierwsze stanowisko wytypowane do zaraczenia.

     Kolejne zaraczenie wykonano w połowie sierpnia Wypuszczono wówczas około 300-350 sztuk raków na stanowisku drugim. Ostatnie zaraczenie wykonano pod koniec września na stanowisku trzecim. W obrębie tego stanowiska wypuszczono około 400 raków.

     Wody wszystkich wytypowanych stanowisk były systematycznie monitorowane, co pozwoliło uzyskać wiedzę o wysokiej stabilności siedlisk. Stwierdzono, że parametry wód są optymalne dla raka szlachetnego.  Obecność bardzo bogatej fauny bezkręgowej z tzw. grup wskaźnikowych, zgodnych z kryteriami oceny biologicznej wód wykazała, że w ciągu ostatnich lat nie miały miejsca silne zanieczyszczenia wód na wytypowanych stanowiskach.

     Efektem ekologicznym realizowanego programu jest stworzenie podstaw do rozwoju  trzech nowych populacji raka szlachetnego – gatunku zagrożonego wyginięciem w wodach całej Polski. W niedalekiej przyszłości populacje te będą stanowić swoisty matecznik materiału hodowlanego do kolejnych działań nad odtwarzaniem stanowisk raka szlachetnego  w województwie mazowieckim. Stworzenie  silnego pogłowia raków szlachetnych w drobnych ciekach Puszczy Kozienickiej zwiększy różnorodność biologiczną tego obszaru należącego jako ostoja siedliskowa do sieci Natura 2000. Dwa stanowiska raka szlachetnego, pochodzące  z poprzednich zaraczeń (rok 2011) zostały włączone do krajowego monitoringu raka szlachetnego zarządzanego przez Generalny Inspektorat Ochrony Środowiska i Instytut Ochrony Przyrody PAN przy koordynacji prowadzonej przez Zakład Zoologii SGGW. Monitoring ten poza wspomnianymi stanowiskami dotyczy również 28 stanowisk raka szlachetnego w innych rejonach Polski. Fakt ten podkreśla istotność działań w obrębie Puszczy Kozienickiej oraz rangę prac nad restytucja raka szlachetnego.

 

 

 

 

 

Zadanie „Restytucja i czynna ochrona raka szlachetnego (Astacus astacus),  w Kozienickim Parku Krajobrazowym – etap III” zostało dofinansowane ze środków Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie, w formie dotacji w kwocie 6 000,00 zł.

„Kobyla Góra” to śródtorfowiskowa wydma tworząca murawę napiaskową (Koelerion glaucae) zlokalizowana na Bagnie Całowanie. Głównym zagrożeniem dla tego siedliska jest sukcesja drzew i krzewów wynikająca z zaniechania wykaszania i wypasu zwierząt wokół wydmy.

 

Aby zapobiec temu niekorzystnemu procesowi w 2013 roku Mazowiecki Zespół Parków Krajobrazowych przystąpił do zabiegów ochronnych tego terenu.

 

 

 

 

 

W ramach prac dofinansowanych przez Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie zastosowano zabiegi polegające na ekstensywnym koszeniu muraw i łąk. Ponadto usunięto podrosty drzew i krzewów, wycięto obce gatunki roślin i zarazem stworzono warunki dla roślin pierwotnie tam występujących.

 

     W latach 70-tych XX w. zauważono, że dochodzi do spadku liczebności europejskiej populacji niewielkiej ryby różanki. Przyczynia się do tego wiele czynników, zagrażających rybom oraz małżom, bez których rozród różanek jest niemożliwy. Prace utrzymaniowe rzek, melioracje, niszczą naturalny układ koryta powodując zwiększenie szybkości przepływu  i  zniszczenie zespołów małży na dnie zbiornika, co utrudnia bytowanie  i rozród różanki. 

     Odpady i zanieczyszczenia w postaci oczyszczonych ścieków z oczyszczalni, intensywne nawożenie pól  doprowadza do eutrofizacji zbiorników i rzek, co powoduje deficyty tlenu w części przydennej  i negatywne oddziaływanie na małże. Ponadto do  znacznego spadku populacji różanki lub nawet do całkowitego jej zaniku  może przyczynić się obecność w zbiornikach i ciekach wodnych inwazyjnych gatunków obcych: ryb – takich jak trawianka czy sumik karłowaty oraz  małży – szczeżui chińskiej, która może doprowadzić do wypierania rodzimych małży w danym zbiorniku, co całkowicie uniemożliwi rozród różanki.

      W roku 1979 różankę umieszczono w Załączniku III Konwencji Berneńskiej obok najcenniejszych europejskich gatunków. Następnie niemal we wszystkich krajach Starego Kontynentu różanka została objęta ochroną gatunkową. W Polsce ścisła ochrona tego gatunku datuje się od 1995 r. Rybę chroni również Dyrektywa Siedliskowa Unii Europejskiej.

      Program odtwarzania pogłowia różanki w wodach Kozienickiego Parku Krajobrazowego trwa od 2010 roku, kiedy to rozpoczęto prace nad rozrodem różanki w warunkach laboratorium – wylęgarni SGGW w Warszawie.

W 2011 wypuszczono:

• 70 osobników do zbiornika pod Augustowem
• 146 osobników do stawu na terenie szkółki Nadleśnictwa Kozienice
• Ponad 200 osobników w Garbatce na zbiorniku retencyjnym rzeki Krypianki

W 2012 wypuszczono:

• 160 osobników do zbiornika przy drodze do rezerwatu Królewskie Źródła
• ponad 140 osobników do zbiornika położonego przy drodze do wsi Przejazd
• 180 osobników do zbiornika przy tzw. Diabelskim Mostku obok szkółki leśnej Nadleśnictwa Kozienice

     Wypuszczone osobniki były w latach następnych kontrolowane z wykorzystaniem pułapek typu więcior. Odłowione ryby podlegały ocenie morfometrycznej: długość całkowita i masa. We wszystkich nowoutworzonych populacjach obserwowano osobniki młodociane – co świadczy o tym, że populacja jest rozrodcza. Ponadto w okresie letnim podczas odłowów kontrolnych liczba osobników juwenilnych niemal trzykrotnie przewyższała liczbę osobników dorosłych – świadczy to o prawidłowej strukturze populacji, dążącej do równowagi.

     W roku 2013 uzyskano około 500 osobników różanki z rozrodu w warunkach kontrolowanych do celów reintrodukcji na terenie Kozienickiego Parku Krajobrazowego.

     Ryby zostały umieszczone parami w około 25 zbiornikach hodowlanych, wyposażonych w piaszczyste dno (niezbędne dla małży), wodną roślinność naczyniową oraz w wydajną filtrację złożoną z głowic oraz z mechanicznego złoża filtrującego. Po upływie tygodnia od aklimatyzacji umieszczono w zbiornikach  małże – skójki malarskie i sześciokrotnie doprowadzono ryby do tarła. Po każdym zaobserwowanym tarle usuwano  małże ze zbiornika tarliskowego i umieszczano w zbiorniku inkubacyjnym. Po okresie inkubacji i podchowaniu 400 osobników młodych różanek wypuszczono do wytypowanych zbiorników wodnych na terenie Kozienickiego Parku Krajobrazowego.

 

 

 

 

 

 

Zadanie „Odtwarzanie pogłowia różanki (Rhodeus sericeus) w wodach  Kozienickiego Parku Krajobrazowego – etap III”  zostało dofinansowane ze środków Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie, w formie dotacji w kwocie 6 800,00 zł.

Odbywający się co roku konkurs Poznajemy Parki Krajobrazowe Polski jest organizowany dzięki porozumieniu aż 16 zespołów parków krajobrazowych znajdujących się na terenie całej Polski. Do XIII edycji konkursu spośród szkół znajdujących się na terenie Chojnowskiego Parku Krajobrazowego na udział w rywalizacji zdecydowały się cztery placówki. W pierwszym etapie konkursu, etapie szkolnym, w każdej ze szkół wyłaniane są czteroosobowe drużyny, które wspólnie przystępują do etapu II – gminnego.

 

Z terenu gminy Konstancin-Jeziorna została zgłoszona jedna szkoła – Zespół Szkół nr 3 im. ks. J. Twardowskiego. Drużyna automatycznie przechodzi do kolejnego etapu.

 

Z terenu gminy Piaseczno zostały zgłoszone trzy szkoły gimnazjalne. W dniu 17 grudnia 2013 r. na terenie Gimnazjum nr 1 im. Powstańców Warszawy w Piasecznie przeprowadzono eliminacje, w których wyłoniono uczestników kolejnego etapu, drużynę która uzyskała najwyższy wynik. W tym roku zwycięzcą gminnego etapu konkursu zostało Gimnazjum nr 1 w Piasecznie. Dziękujemy za udział, i gratulujemy wyników, również drużynom które zajęły miejsce II i III. Drużyna z Gimnazjum w Złotokłosie uzyskała wynik niższy od zwycięskiej drużyny zaledwie o jeden punkt!

 

Punktacja i kolejność miejsc:

 

I miejsce – 197 pkt.

Gimnazjum nr 1 im. Powstańców Warszawy w Piasecznie

Zespół pod opieką Pani Iwony Czarneckiej, w składzie:

Anna Walczak

Weronika Olczyk

Maria Rutowicz

Klaudia Staśkiewicz

 

II miejsce – 196 pkt.

Gimnazjum w Złotokłosie

Zespół pod opieką Pani Edyty Jagody Hlebowicz, w składzie:

Kinga Emilia Kostyrka

Sebastian Piotr Litwiński

Przemysław Michałowski

Małgorzata Wachulec

 

III miejsce – 132 pkt.

Zespół Szkół Publicznych w Jagarzewie

Zespół pod opieką Pani Anny Chmielewskiej, w składzie:

Jakub Kucharski

Piotr Petryka

Łukasz Zając

Karol Rżysko

 

Dziękujemy dyrektorowi Gimnazjum nr 1, Panu Dariuszowi Nowakowi za udostępnienie sali do przeprowadzenia finału.

 

Drużyny z Gimnazjum nr 1 w Piasecznie oraz Zespołu Szkół nr 3 im. J. Twardowskiego w Konstancinie-Jeziornie zapraszamy na etap parkowy który odbędzie się 16 stycznia 2014 r. (czwartek) o godzinie 10.00. Lokalizacja przeprowadzenia III etapu konkursu zostanie podania przez wiadomość e-mail. Życzymy powodzenia!

 

Uczestnicy w trakcie wypełniania kart konkursowych

 

 

Zwyciężczynie II etapu konkursu

Na terenie Mazowieckiego Parku Krajobrazowego im. Cz. Łaszka i jego otuliny znajduje się 61 pomników przyrody, są to zarówno pojedyncze drzewa jak również grupy drzew i jedna aleja zabytkowa. W związku ze złym stanem niektórych z nich w 2013 roku Mazowiecki Zespół Parków Krajobrazowych podjął kroki mające na celu ich konserwację.

 

Na początku wykonano ekspertyzy dendrologiczne. Następnie specjalistyczna firma zajmująca się chirurgią i leczeniem drzew przeprowadziła zabiegi pielęgnacyjne polegające na: cięciach sanitarnych koron, cięciach korygujących statykę drzew i zapobieganiu rozłamaniu poprzez zastosowanie specjalistycznych lin i wiązań typu „cobra” oraz cięciach rozluźniających koronę.

 

 

Mazowiecki Park Krajobrazowy, dzięki wsparciu finansowemu Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie i Gminy Celestynów zrealizował prace związane z zadaniem pod nazwą „Pielęgnacja pomników przyrody na terenie Mazowieckiego Parku Krajobrazowego im. Cz. Łaszka”. Zabiegami objęto 10 pomników przyrody w złym stanie, zagrażającym nie tylko obumarciem drzewa ale również stanowiącym niebezpieczeństwo dla osób przebywających na terenie Parku.

 

Zrealizowane działania pozwoliły na zachowanie w dobrej kondycji zdrowotnej wiekowych i cennych przyrodniczo składników miejscowych ekosystemów. Poprzez specjalistyczne zabiegi zmniejszyło się zagrożenie ze strony czynników biotycznych i abiotycznych, które mogłyby przyczynić się do śmierci drzew, a jednocześnie poprawiło mikroklimat i estetykę krajobrazu MPK. Ponadto zwiększyło się bezpieczeństwo ludzi, gdyż znaczna część pomników objętych konserwacją znajdowała się w rejonach zabudowanych. Co więcej stare potężne drzewa i istniejące w nich dziuple ułatwiają bytowanie ptactwa, stanowią schronienie i miejsce rozrodu dla nietoperzy, a tym samym poprawiają warunki siedliskowe dla wielu chronionych zwierząt.

 

 

Pielęgnacja pomników przyrody na terenie Mazowieckiego Parku Krajobrazowego im. Cz. Łaszka została dofinansowana przez Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie w formie dotacji w kwocie 15 000,00 zł.

 

 

 

MIASTO I GMINA OTWOCK

 

DZIELNICA WAWER M. ST. WARSZAWA 

  

GMINA PILAWA 

 

Zwycięskie drużyny zapraszamy na etap parkowy, który odbędzie się 16 stycznia 2013 r. o godz. 10.00 w siedzibie Mazowieckiego Zespołu Parków Krajobrazowych w Otwocku.

 

 

 

Dzięki wsparciu Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie w sezonie letnio-wiosennym bieżącego roku przeprowadzono pierwszy etap inwentaryzacji i monitoringu zbiorników wodnych w celu lokalizacji siedlisk miejscowej populacji płazów oraz określenia należących do niej gatunków.

 

Do tych działań wyznaczono 31 zbiorników znajdujących się w północnej części Chojnowskiego Parku Krajobrazowego i jego otuliny, na terenach gmin: Piaseczno (18 zbiorników), Konstancin-Jeziorna (8 zbiorników) i Góra Kalwaria (5 zbiorników). Wyznaczone zbiorniki znajdowały się na obszarach leśnych, na łąkach, w dolinie rzeki Jeziorki oraz przy osiedlach.

 

Na wiosnę, po opuszczeniu zimowych kryjówek płazy przemieszczają się do zbiorników rozrodczych, gdzie odbywają gody. Płazy bezogonowe w tym okresie wydają charakterystyczne dla każdego gatunku głosy godowe. Spośród gatunków nizinnych najwcześniej, bo już w kwietniu, do godów przystępują ropuchy szare i zielone oraz żaby brunatne, a także grzebiuszki ziemne. W późniejszym okresie, pod koniec kwietnia i w maju można usłyszeć głosy godowe kolejnych gatunków: ropucha paskówka, kumak nizinny, rzekotka drzewna oraz żaby zielone. Płazy ogoniaste, czyli traszka zwyczajna i grzebieniasta nie wydają odgłosów godowych dlatego też obecność zwierząt w zbiorniku można stwierdzić po złożonych na roślinach podwodnych jajach.

 

W okresie prowadzenia prac monitoringowych poza nasłuchiwaniem głosów godowych płazów bezogonowych oraz poszukiwaniem jaj płazów ogoniastych prowadzono również odłowy dorosłych osobników i larw w celu identyfikacji gatunków. W wyniku tych działań zidentyfikowano następujące gatunki płazów: żaby zielone (wodną, jeziorkową i śmieszkę) w 71% zbiorników, żaby brunatne (trawną i moczarową) w 61,3% zbiorników, kumaka nizinnego w 35,5% zbiorników, ropuchę szarą w 32,3% zbiorników, traszkę zwyczajną w 19,4% zbiorników,  grzebiuszka ziemna w 16,1% zbiorników, traszka grzebieniasta w 9,7% zbiorników, rzekotka drzewna w 6,5% zbiorników. Wszystkie wymienione gatunki występowały w gminie Piaseczno i Góra Kalwaria, natomiast nie stwierdzono występowania kumaka nizinnego i rzekotki drzewnej na terenie gminy Konstancin-Jeziorna. Tylko w jednym zbiorniku spośród wyznaczonych 31 lokalizacji nie stwierdzono żadnych płazów. inwentaryzowane zbiorniki oraz zidentyfikowane gatunki zostały naniesione na urządzenie GPS. Dzięki przeprowadzonym pracom udało się zlokalizować wcześniej nieznane miejsca rozrodu miejscowej populacji płazów. Wyznaczono również zbiorniki, które zalecane są do objęcia monitoringiem w kolejnych latach. Kontynuacja monitoringu pozwoli w przyszłości ocenić trendy i zagrożenia populacji. 

 

 

 

Podmokłe łąki – jedno z miejsc rozrodu płazów na terenie Chojnowskiego Parku Krajobrazowego

Zbiornik stanowiący miejsce rozrodu kumaka nizinnego

Kumak nizinny podczas wydawania odgłosów godowych

 

Jaja traszki grzebieniastej umieszczone na roślinach wodnych

 

Larwy traszki grzebieniastej wyłowione z jednego z badanych zbiorników

 

„Czynna ochrona płazów na terenie Chojnowskiego Parku Krajobrazowego i jego otuliny – etap I – inwentaryzacja i monitoring” dofinansowana przez Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie, w formie dotacji, w kwocie 11 120,00 zł, www.wfosigw.pl.

Dzięki wsparciu Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie w sezonie letnim 2013 r. przeprowadzono działania mające na celu czynną ochronę nietoperzy występujących na terenie Parku. W ramach projektu przeprowadzono kontrole skrzynek dla nietoperzy rozwieszonych na terenie Parku, a także rozwieszono 100 kolejnych.

 

W ciągu lata wiele gatunków nietoperzy wymaga leśnych schronień, które zapewniają im stare, dziuplaste drzewa. Na terenie Chojnowskiego Parku Krajobrazowego tereny leśne w dużym stopniu stanowią drzewostany sosnowe w wieku 60-70 lat, które nie posiadają tak dużej ilości kryjówek, jak drzewostany starsze. Dlatego też ogromnym wsparciem dla miejscowej populacji są skrzynki dla nietoperzy, które stanowią ich letnie kryjówki zastępcze.

 

W ramach projektu, specjaliści z zakresu chiropterologii, Pani Maria Łepkowska i Pan Grzegorz Lesiński, przeprowadzili inwentaryzację rozwieszonych w 2005 r. skrzynek dla nietoperzy, co pozwoliło poznać gatunki zasiedlające te kryjówki podczas sezonu rozrodczego oraz ocenić efektywność funkcjonowania skrzynek na terenie Parku,  dając początek planowanym na kolejne lata badaniom monitoringowym chiropterofauny tego obszaru. W okresie od czerwca do sierpnia 2013 r. zinwentaryzowano 67 schronień znajdujących się w dwóch lokalizacjach Parku, z czego 61 poddano monitoringowi, pozostałe 6 było uszkodzone i nie mogło pełnić funkcji schronienia dla nietoperzy.

 

Skrzynki w Chojnowskim Parku Krajobrazowym wykorzystywane były przez trzy gatunki nietoperzy – najliczniej przez karlika większego (Pipistrellus nathusii), stanowiącego 54,4% wszystkich zanotowanych podczas trzech kontroli nietoperzy, oraz borowca wielkiego (Nyctalus noctula) – 48,2%, a bardzo nielicznie przez gacka brunatnego (Plecotus auritus) – 1,5%. Karlik większy jest niewielkim nietoperzem, występującym na terenie całego kraju, przy czym w kompleksach leśnych pojezierza północnej Polski jest najczęściej spotykanym nietoperzem, natomiast w środkowej i południowej części kraju obserwowany jest znacznie rzadziej. Borowiec wielki i gacek brunatny również są gatunkami występującymi na terenie całego kraju. Wszystkie gatunki objęte są ochroną ścisłą na terenie kraju oraz wymienione w Załączniku IV Dyrektywy Rady 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, jako gatunek będący przedmiotem zainteresowania Wspólnoty Europejskiej wymagający ścisłej ochrony.

 

Przeprowadzony monitoring wykazał, że procentowy wskaźnik zasiedlenia skrzynek przez nietoperze po 8 latach od ich rozwieszenia osiągnął w lipcu 2013 r. 13,3% na powierzchni przy wsi Dobiesz i 29% przy wsi Bogatki. W ramach działań ochronnych przeprowadzono również wizję terenową, która umożliwiła dobór odpowiednich lokalizacji do rozwieszenia nowych 100 skrzynek. Skrzynki rozwieszono na obu powierzchniach wzdłuż dróg oddziałowych i ścieżek leśnych, głównie na strzelistych sosnach lub brzozach nie otoczonych podrostem krzewów i drzew, na standardowej wysokości 4-5 m nad ziemią. Taka lokalizacja skrzynek zapewni możliwość utrzymania w kolejnych latach właściwego dolotu do kryjówek oraz ich łatwego odnalezienia przez nietoperze.

 

 

Na terenie Chojnowskiego Parku rozwieszono 100 nowych skrzynek dla nietoperzy

Skrzynki zostały rozwieszone przy drogach leśnych, gdzie nietoperze będą miały do nich najlepszy dostęp

 

„Czynna ochrona nietoperzy na terenie Chojnowskiego Parku Krajobrazowego i jego otuliny – etap I – monitoring i poprawa warunków bytowych” dofinansowana przez Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie, w formie dotacji, w kwocie 8 560,00 zł, www.wfosigw.pl.

Sytuacja różanki w wodach śródlądowych państw Unii Europejskiej jest niezadowalająca w związku z tym została ona umieszczona w Załączniku II Dyrektywy Siedliskowej Unii Europejskiej. Również w Polsce gatunek ten umieszczono w Polskiej Czerwonej Księdze – jako gatunek zagrożony wyginięciem.

 

 

Różanka jest drobną rybą osiągającą około 8-10 cm długości całkowitej. Nie ma znaczenia gospodarczego. Jej sytuacja jest niepewna ze względu na silne uzależnienie od występujących w środowisku małży, które są im niezbędne do rozrodu. Wraz z wszelkiego rodzaju zaburzeniami związanymi z warunkami fizyko chemicznymi wód powierzchniowych na wielu stanowiskach w Polsce i innych krajach europejskich małże z rodziny skójkowatych wyginęły. Zanik małży bezpośrednio wpłynął na zanik pogłowia różanki-składającej ikrę do systemu oddechowego tych mięczaków.

    

Młode różanki w akwarium                                              

 

Różanki przed wypuszczeniem

Od kwietnia do lipca prowadzono prace związane z wyborem pierwszego stanowiska do zarybienia. W początkowej fazie koncentrowano się na drobnych śródpolnych stanowiskach położonych na terenach otwartych „Bagna Całowanie”. Następnie analizie poddano zbiorniki zlokalizowane w okolicy Celestynowa. Równolegle od wczesnej wiosny skompletowano stado podstawowe tarlaków. Prace te prowadzono w warunkach laboratoryjnych SGGW. Dorosłe ryby były selekcjonowane na tzw. komplety rozrodcze w układzie jednej pary. W laboratorium SGGW przetrzymywanie tarlaków i wstępny podchów młodych prowadzono w korytach wylęgowo-podchowowych, a indywidualny rozród par prowadzono w systemie akwaryjnym. Tak długie utrzymywanie tarlaków było związane z porcjowym składaniem ikry, czyli przystępowanie do rozrodu w kilku rzutach w ciągu jednego sezonu rozrodczego. W każdym z akwariów z tarlakami umieszczano małżę – skójkę malarską, której obecność stymulowała ryby do rozrodu. Po odchowaniu osobników młodocianych, przystąpiono do wypuszczania ryb, wykonano je w 3 punktach zbiornika. Wypuszczanie młodych ryb wykonywano poprzez przelanie ich do kuwet i delikatne wprowadzanie ich do nowego siedliska. Łącznie wypuszczono około 350 osobników. Ponadto zasiedlono sztuczny zbiornik pokazowy przy siedzibie Parku, wypuszczono do niego 40 osobników w tym 10 tarlaków. Te 10 osobników będzie prowokowane do rozrodu w 2014 roku, tym samym basen spełni funkcję nie tylko dydaktyczno-poznawczą, ale również będzie miejscem „ produkcji” narybku. Młode osobniki będę mogły w niedalekiej przyszłości zasilać inne, wytypowane w ramach tematu zbiorniki na terenie MPK.

 

Wypuszczamy do natury

 

i do „basenu” przy siedzibie MZPK

 

Opiekę merytoryczną nad projektem sprawował dr Witold Strużyński, który realizuje na Wydziale Nauk o Zwierzętach, w Zakładzie Zoologii Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie część naukowo badawczą programu czynnej ochrony różanki. Całość zadania została wykonana dzięki wsparciu finansowemu Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie.

 

„Odtwarzanie pogłowia różanki (Rhodeus sericeus) w wodach Mazowieckiego Parku Krajobrazowego im. Cz. Łaszka została dofinansowana przez Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie w formie dotacji w kwocie 5 500,00 zł.