Kategoria: Najciekawsze obiekty BPK

Parafię we wsi najprawdopodobniej erygował biskup Wit z Chotela w 1190 r. W 1251 r. miejscowość otrzymał zakon benedyktynów z Płocka. W 1366 r. odnowiono dokument erekcyjny, czego dokonał biskup Mikołaj Sówka z Gulczewa. Z zapisu wizytacyjnego (1597 r.) wynika, że świątynia pod wezwaniem św. Stefana była wówczas drewniana i umieszczone w niej były trzy ołtarze.

Kościół ten spłonął w 1641 r. Około 1644 r. wybudowano nową świątynię, a inicjatorem jej powstania był ksiądz Maciej Płonczyński. Obiekt konsekrował biskup Stanisław Całowański. Od 1778 r. kościół objęli lazaryści, a stało się to za sprawą prymasa Michała Jerzego Poniatowskiego. W 1781 r. zakonnicy zainicjowali budowę obecnego kościoła (stąd wezwanie). Budowę skończono w 1790 r. Obiekt konsekrował 7 września 1800 r. biskup Onufry Szembek. Około 1867 r. przeniesiono do wsi z płockiego kościoła benedyktyńskiego i wmurowano w elewację tutejszego kościoła okazały portal (marmur chęciński) pochodzący z około 1632 r. i zaprojektowany przez Giovanniego Battistę Gisleniego. W 1887 r. ksiądz Józef Rościszewski dokonał odnowienia świątyni, m.in. przebudował fasadę w stylu neobarokowym. W 1926, w tym samym stylu, przebudowano ogrodzenie i dzwonnicę. Kościół został uszkodzony podczas II wojny światowej. Restauracji dokonano w 1948. Potem był ponownie remontowany. W 1962 wpisano go do rejestru zabytków. Kościół jest murowany i orientowany. Na portalu z Płocka umieszczono trzy herby: rodu Wazów – Snopek, Nałęcz i Ostoja. Współfundatorem portalu był albo król Zygmunt III, albo król Władysław IV. Kościół jest najcenniejszym zabytkiem miejscowości. Kościół ma cztery ołtarze. Główny reprezentuje styl neogotycki, a boczne – barokowy. Feretron pochodzi z 1721 r.. Na plebanii znajduje się kronika parafialna z początku XIX wieku. Wewnątrz znajdują się tablice pamiątkowe:

1. ku czci proboszczów: kanonika Józefa Rościszewskiego (proboszcz w latach 1887–1937) i Adama Wilkowskiego (proboszcz w latach 1937–1941), zamordowanych przez niemieckich nazistów w ich obozie koncentracyjnym w Działdowie,
2. ku czci Władysława Czachorowskiego (ur. 26 czerwca 1893, zm. 14 lipca 1941), kierownika szkoły bądkowskiej, zamordowanego przez Niemców w ich obozie koncentracyjnym Mauthausen-Gusen,
3. ku czci trzynastu mieszkańców wsi i okolic poległych w latach 1918–1920 na frontach I wojny światowej i wojny z bolszewikami,
4. upamiętniająca ziemianina Teofila Srzednickiego (zm. 31 stycznia 1869).

Niedaleko kościoła, ale za ogrodzeniem, znajduje się charakterystyczny grobowiec Macieja Kamińskiego (zm. 17 lipca 1850) i jego syna, Karola (zm. 29 stycznia 1858 r.). Źródło: https://pl.wikipedia.org

Figurka położona jest w pobliżu Muzeum imienia Stanisława Murzynowskiego w Murzynowie.

W przeszłości ( tak mówią okoliczni mieszkańcy) kobiety chowały pod nią nienarodzone dzieci, a także modliły się pod nią, za szczęśliwe powroty ich mężów z połowów po Wiśle. Częścią główną figurki jest drewniany cokół (najprawdopodobniej stanowił cześć łodzi rybackiej), na którego szczycie znajduje się metalowy krzyż przeobrażający się w kotwicę.

Muzeum mieści się w starej, zabytkowej chacie drewnianej należącej do rodziny Więcławskich. Znajdują się w niej liczne materiały etnograficzne z Murzynowa i okolic, dzięki którym można poznać ich historię, kulturę i tradycję, np. dotyczącą pochodzenia nazwy miejscowości „Murzynowo” – jest to nazwa prastara, topograficzna pochodząca od słowa „murzyć” (zachmurzyć), a określająca miejsca położona nad rzeką, gdzie zachodzą liczne gwałtowne zjawiska atmosferyczne, nagłe nawałnice i równie niespodziewane rozpogodzenia.

Ośrodek istnieje od 1974r. i jest terenową placówką Uniwersytetu Warszawskiego Wydziału Geografii i Studiów Regionalnych. Jest położony w Murzynowie, na terenie otuliny Brudzeńskiego Parku Krajobrazowego.Obserwatorium zajmuje się badaniami związanymi ze środowiskiem Płocka i okolic, jego zagrożeniami i edukacją ekologiczną.

Drewniany kościół zbudowany został w Brwilnie w 1740 r. Na przykościelnym cmentarzu znajduje się drewniana XVIII-wieczna dzwonnica,klasycystyczny nagrobek majora Wojsk Polskich Wincentego Poznańskiego (1827-2835) oraz pomnik ku czci 34 mieszkańców Brwilna zamordowanych przez hitlerowców w obozach koncentracyjnych. Więcej zdjęć na stronie: http://parkbrudzen.blogspot.com/2016/09/koscio-sw-andrzeja-w-brwilnie.html

Antoniówka – budynek wzniesiony został jako dom letniskowy Seminarium Duchownego w Płocku w latach 1926-1927, z fundacji biskupa płockiego Antoniego Nowowiejskiego. Zgodnie z koncepcją architekta Stefana Szyllera obiekt miał sięgać wzorców architektury obronnej XVI i xvii wieku. Budynek należy do tzw. „stylu narodowego” popularnego w dwudziestoleci międzywojennym. Obecnie znajduje się tu Dom Pomocy Społecznej. Więcej zdjęć na stronie: http://parkbrudzen.blogspot.com/2016/09/antoniowka-brwilno-gmstara-biaa.html

Istotną funkcją BPK jest ochrona i popularyzacja walorów kulturowych terenu. Na opisywanym obszarze dostrzegamy strzeliste sylwetki kościołów w Bądkowie Kościelnym, Sikorzu, Siecieniu, Starej Białej i w Brwilnie. Wiele uwagi warto poświęcić dworkom i parkom podworskim. Szczególnie interesujący jest wspaniale odrestaurowany zespół pałacowo-parkowy w Srebrnej,

stanowiący obecnie ośrodek wypoczynkowo-szkoleniowy Petrochemii. Klasyczny dworek z połowy XIX wieku w Sikorzu wart jest uwagi chociażby z tego powodu ,iż u ostatnich właścicieli Sikorza- Piwnickich gościły w okresie międzywojennym m.in. takie sławy jak: Julian Tuwim, Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Antoni Słonimski. Tu Tuwim napisał „Bal w operze” a piękną naturalną scenerię tej „Mazowieckiej Szwajcarii”, jak niektórzy zwą tę okolicę, wykorzystano do nakręcenia głośnego przed wojną filmu „Znachor”.