Kategoria: Bez kategorii

W ostatnich latach dzięki Panu dr Łukaszowi Maurycemu Stanaszkowi odżyła pamięć o mikroregionie etnograficznym który obejmował wsie położone wzdłuż koryta Wisły od dawnego ujścia Pilicy i Wilgi po Saską Kępę. Region ten nazywany jest Urzeczem lub Łurzycem, a jego mieszkańcy Łurzycokami.

W granicach Chojnowskiego Parku Krajobrazowego i na jego obrzeżach położone są wsie zaliczane do tego mikroregionu: Jeziorna (obecnie dzielnica Konstancina-Jeziorny, Obory, Łyczyn, Słomczyn i Kawęczyn. Nieco dalej od Parku wymienić można między innymi dawne wsie Czersk, Powsin, Kabaty i Wilanów.

Krajobraz nadwiślańskiego Urzecza

{gallery}parki/chojnowski-park-krajobrazowy/historia-kultura/Urzecze/krajobraz urzecza{/gallery}

Lokalny zespół folklorystyczny „Urzeczeni”

{gallery}parki/chojnowski-park-krajobrazowy/historia-kultura/Urzecze/urzeczeni{/gallery}

Urzeczańskie kapliczki

{gallery}parki/chojnowski-park-krajobrazowy/historia-kultura/Urzecze/Kapliczki urzecze{/gallery}

Fot. archiwum MZPK

MZPK nie wyraża zgody na wykorzystywanie zdjęć przez inne podmioty.

Obszar Chojnowskiego Parku Krajobrazowego w całości mieści się w granicach powiatu piaseczyńskiego. Najstarszą miejscowością powiatu jest Czersk.

Cały obszar obecnego powiatu piaseczyńskiego w tym Czersk został włączony do Królestwa Polskiego w 1526 r. Wcześniej należał do Księstwa Mazowieckiego. Zamek w Czersku znany jest na całą Polskę jako siedziba książąt mazowieckich i dawna stolica Ziemi Czerskiej.

Osadnictwo na terenach obecnego Czerska rozpoczęło się już w VII w., kiedy to domostwa słowiańskie były porozrzucane na wzniesieniach terenu.

{gallery}parki/chojnowski-park-krajobrazowy/historia-kultura/czersk{/gallery}

Więcej informacji:

Powiat Piaseczyński – Historia

Zamek Książąt Mazowieckich w Czersku

Fot. archiwum MZPK

MZPK nie wyraża zgody na wykorzystywanie zdjęć przez inne podmioty.

Konstancin – Jeziorna jest miastem położonym na południe od Warszawy, w odległości właściwie kilku kilometrów od granicy Stolicy i około dwudziestu kilometrów od jej ścisłego centrum. Historycznie miejscowość ta zaistniała dopiero w roku 1969, poprzez połączenie miast Skolimów – Konstancin oraz Jeziorna wraz z kilkoma przyległymi do nich wsiami.

Tężnia solankowa

Geograficznie położona jest ona na styku Doliny Środkowej Wisły i Równiny Warszawskiej, nad rzeką Jeziorką oraz jej dopływem rzeką Małą. W części południowej Konstancina – Jeziorny biegnie granica Chojnowskiego Parku Krajobrazowego, a za początek Parku można przyjąć koniec ulicy Od Lasu. Pomiędzy Konstancinem – Jeziorną a Słomczynem znajduje się rezerwat przyrody „Obory”. W pobliżu znajdują się także trzy inne rezerwaty przyrody: „Skarpa Oborska”, „Łęgi Oborskie” i „Łyczyńskie Olszyny”.  Miejscowość Jeziorna istniała już w okresie średniowiecza, a jej granicą była rzeka Jeziorka, nad którą około 1775 roku Stanisław August Poniatowski na wniosek hrabiego Jana Kurza założył papiernię. Produkowano w niej papier czerpany, na którym m.in. spisano Konstytucję 3 Maja. Skolimów – Konstancin historycznie należał do rodu Potulickich Skórzewskich, a nazwa pochodzi od imienia hrabiny Konstancji. Dzisiejszy Konstancin – Jeziorna powstał głównie dzięki hrabiemu Witoldowi Skórzewskiemu, który część swoich dóbr w Oborach (park dworski o powierzchni około 100 hektarów) pod koniec XIX wieku postanowił przekształcić na miejscowość letniskową. Za oficjalną datę utworzenia Konstancina przyjmuje się rok 1897. To właśnie na przełomie XIX i XX wieku powstało tu wiele pięknych posiadłości willowych. Projektantami byli czołowi Polscy architekci, tacy jak: Bronisław Colonna – Czosnowski, Józef Pius Dziekoński, Henryk Gay, Jan Heurich (młodszy), Władysław Jabłoński, Franciszek Lilpop, Władysław Marconi,  Kazimierz Skórewicz, Tadeusz Tołwiński, Czesław Przybylski. W Konstancinie można podziwiać bardzo różne style, poczynając od neogotyku poprzez architekturę dworską aż po secesję czy modernizm. Zacnymi mieszkańcami tego terenu byli np. Stefan Żeromski i Wacław Gąsiorowski. Już w 1917 roku Konstancin otrzymał status uzdrowiska, nie tylko dzięki bliskości lasów chojnowskich, ale także położonych od strony północnej lasów kabackich. W roku 1953 to właśnie tutaj prof. Marian Weiss na bazie istniejącej infrastruktury szpitalnej założył Stołeczne Centrum Rehabilitacji, istniejące do dnia dzisiejszego pod nazwą Mazowieckie Centrum Rehabilitacji „STOCER” Sp. z o.o. Szpital imienia prof. Weissa jest jednym z najbardziej cenionych w zakresie leczenia narządu ruchu. Pierwsze sanatorium powstało w roku 1965 i nosiło nazwę „Warszawianka”. Obecnie w tym miejscu znajduje się hotel „Konstancja”. Kolejne sanatorium pod nazwą „Przy Źródle” powstało już w roku 1966  i powiązane było z zakończonymi pracami odwiertu do złóż solanki, odkrytej w latach sześćdziesiątych XX wieku. Niedużo wcześniej, bo w roku 1962 powstał Szpital Rehabilitacji Neurologicznej, sukcesywnie rozbudowywany w latach 1996 i 2007, przekształcając się równocześnie ze Szpitalem Rehabilitacji Kardiologicznej w Uzdrowisko Konstancin – Zdrój S.A. W 1977 roku „Uzdrowisko Konstancin” wzbogaciło się o Zakład Przyrodoleczniczy „Biały Dom”. W roku 1975 rozpoczęto budowę tężni solankowej, która do dnia dzisiejszego przyciąga nie tylko walorami leczniczymi dróg oddechowych, ale również estetycznymi, a każda osoba, która kiedykolwiek znajdzie się w okolicach Konstancina – Jeziorny powinna odwiedzić to miejsce. W porównaniu do najbardziej znanej tężni w Ciechocinku ta jest dużo mniejsza, ale jej walory architektoniczne i lecznicze są równie ogromne. W 1982 otwarto kolejne sanatorium uzdrowiskowe o nazwie „Fraszka”, a niedługo później powstał szpital uzdrowiskowy „Marysieńska”.

Dodatkowymi walorami leczniczymi są udostępnione dla zwiedzających lasy konstancińskie, na terenie których znajdziemy m.in. ścieżkę zdrowia, która zawiera różne przyrządy do ćwiczeń, ścieżkę konną, z położoną nieopodal stajnią. Dla rowerzystów dostępne są również ścieżki rowerowe, a dla tych którzy pragną obcować z naturą i poznawać jej tajniki zapraszamy na naszą ścieżkę dydaktyczną „Lasy Konstancińskie”, której początek znajduje się na końcu ulicy Od Lasu.

Konstancin kusi nie tylko walorami uzdrowiskowymi, ale także turystycznymi. Nie brakuje tutaj miejsc noclegowych, a tymi najczęściej spotykanymi są hotele. Znajduje się tu również wiele kawiarenek i restauracji. Od tych przepełnionych szykiem i elegancją, do tych bardziej „przaśnych”, można by powiedzieć o charakterze wiejskim. Bardzo ciekawym przykładem takiego stylu jest gospoda „Zalewajka”, znajdująca się właśnie przy ulicy Od Lasu.

Warto podkreślić, że Konstancin – Jeziorna jest jedynym uzdrowiskiem na naszym pięknym Mazowszu.

Zakład przyrodoleczniczy „Biały Dom”

Hotel Konstancja

Park zdrojowy – kawiarnia Zdrojowa

Sanatorium „Przy źródle”

Opuszczona willa

Konstancin historycznie należał do majątku Potulickich, którzy założyli tu w 1897 r. ekskluzywne letnisko. Nazwa miejscowości pochodzi od imienia hrabiny Konstancji.

Na przełomie XIX i XX wieku powstało tu wiele pięknych posiadłości willowych wybudowanych w różnych stylach: dworskim, neogotyckim, secesyjnym czy modernistycznym. Przeprowadzać się tu zaczęli arystokraci,  finansjera i artyści, np. Stefan Żeromski, w którego willi znajduje się obecnie muzeum. Do najpiękniejszych konstancińskich willi należą: „Pod Dębem”, „Słoneczna”, „Kaprys”, „Ustronie”, „Moja”, „Zameczek”, „Świt”, „Anna”, „Ukrainka”, pensjonat „Gryf”, pałacyk „Pallas Athene”, „Dworek Polski oraz „Dworek w Lesie”. W Skolimowie warto zaś obejrzeć wille: „Zagłobin”, „Jerychonka” oraz „Mucha”. Niestety zabytkowa willa „Julisin” została nielegalnie rozebrana w 2009 roku.

Klikając w poniższy link, można obejrzeć lokalizacje konstancińskich willi na mapie google.

https://www.google.com/maps/d/edit?mid=1hnB_UT7OPc6-OUz6kl-mmTTPVT7279PX&usp=sharing

{gallery}parki/chojnowski-park-krajobrazowy/historia-kultura/wille konstancin{/gallery}

Fot. Archiwum MZPK.

MZPK nie wyraża zgody na wykorzystywanie zdjęć przez inne podmioty.