Młyny na terenie Nadbużańskiego Parku Krajobrazowego

Wśród zabytków techniki zlokalizowanych na terenach obecnego Nadbużańskiego Parku Krajobrazowego (stykały się tu granice Mazowsza i Podlasia) najliczniej występowały obiekty służące do mielenia zboża na chleb i paszę. Szczególnie  interesujące są młyny, obok wiatraków i żaren. Przez wiele stuleci pełniły swe podstawowe zadania dostarczając mąkę, kaszę, otręby itp. Rozpowszechnione od XII wieku młyny, stały się trwałym elementem polskiego krajobrazu. W XIX i początkach XX wieku wiele z nich uległo modernizacji. Tradycyjne koła wodne zastąpiono bardziej wydajnymi turbinami, następnie silnikami spalinowymi, a ostatnio silnikami elektrycznymi.
Młyn murowany w Miedznie należał do obiektów średniej wielkości o interesującej konstrukcji, a także charakteryzował się funkcjonalnymi rozwiązaniami, co do rozmieszczenia poszczególnych urządzeń i maszyn. Został wzniesiony w 1946 r., co zostało wyryte na betonowym fundamencie w przyziemiu od strony wschodniej.

W najlepszym stanie zachowały się do dnia dzisiejszego, dwa młyny drewniano- murowane w Skrzeszewie i Drażniewie, pierwotnie motorowe, a później przerobione na elektryczne.

Obecnie młyny zachowały się w dobrym stanie w Tokarach, Rudzie Instytutowej, Płatkownicy i Krupieńskich.

Pozostałość (fundamenty) po młynach można jeszcze zobaczyć w Jakubikach, Rytelach Święckich,  Rudnikach, Mogielnicy i Międzylesiu.

W Łysowie dworskim, budynek pochodzi z przełomu XVIII – XIX wieku, obecnie jest zarejestrowany jako zabytek pod  nr rej. 50562 z 26.03.1962 oraz 98505 z 18.06.1998.