Wiosną idziemy na grzyby w zarośla Nadbużańskiego Parku Krajobrazowego

Przyroda ostatnio potrafi nas zaskakiwać. Można zauważać w parkach i lasach wysyp grzybów zarówno jadalnych, niejadalnych, w tym silnie trujących. Wybierzmy się zatem nie z koszykiem, ale z aparatem (posiadającym obiektyw powiększający obraz). Potem na podstawie kluczy, atlasów lub z pomocą encyklopedii internetowej określimy ich gatunek, a także znacznie w środowisku i w żywieniu człowieka. Oto niektóre z nich.

Ciemnobiałka jasnoszara należy do rodzaju  grzybów z rzędu pieczarkowców. Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 1998 roku. W polskim piśmiennictwie mykologicznym rodzaj ten opisywany był też jako ciemnogłówka lub gąsowniczka  wiosenna.

Smardze jadalne i stożkowe pojawiały się w kwietniu, tak jak inne (ale trujące) piestrzenice kasztanowate (babie uszy). Na tych samych siedliskach potrafią przybrać różne kolory i kształty kapelusza. Część z nich rośnie „kapeluszem” na ziemi, a inne mają białe trzonki.

Czarki szkarłatne im przedwiośnie jest cieplejsze wcześniej wychodzą z wilgotnych lasów. Ich czerwone kapelusze przybierające niekiedy kształt wazy (pojedynczo lub w grupach).

Sarniak dachówkowaty posiada hymenofor kolczasty (na spodzie kapelusza); Kolce początkowo są białawe, potem szare i brązowe z purpurowym odcieniem. Trzon początkowo jest białawy, z wiekiem szarawy, brązowawy, podstawa jaśniejsza. Zapach grzybni przyjemny, korzenny chociaż niezbyt mocny. Smak łagodny, przyjemny, z wiekiem może być trochę gorzkawy. Występuje rzadko i spotkać go można w formie kręgów. Jest jadalny, lecz tylko młode owocniki. Inne nazwy zwyczajowe – kolczak dachówkowaty, kolczak, sarna, łosuń, łoszak, krowia gęba, wołowy język.

Capitotricha bicolor nie posiada polskiej nazwy, a kubek prążkowany jest ciemnej barwy i przybiera kształt kubka.