Spotkanie z jenotem

Pracownicy Nadbużańskiego Parku Krajobrazowego w trakcie patrolu w terenie zaobserwowali nietypowego mieszkańca naszych okolic – jenota. Jenoty są niedużymi drapieżnikami przybyłymi na obszar Polski z obszaru Europy Wschodniej w połowie XX wieku. Bytują głównie w wilgotnych lasach mieszanych i liściastych, a także w zaroślach dolin rzecznych, przy brzegach jezior, kompleksach stawów rybnych oraz terenach polno – leśnych.

Żyją w parach, wspólnie wędrują, żerują i wychowują młode. Rzadko kopią własne nory. Za kryjówki chętnie obierają opuszczone nory borsuków lub lisów, które dostosowują do swoich potrzeb. Tam spędzają zimę i odchowują młode. W mroźne zimy mogą zapadać w stan odrętwienia. Zasypiają na kilka tygodni wraz ze swoimi partnerami życiowymi. W cieplejsze noce wybudzają się jednak i wychodzą na krótki czas aby się wypróżnić. W tym zakresie dbają o higienę, bo regularnie załatwiają się w specjalnie wybranych miejscach – latrynach. Na letnie kryjówki wybierają wykroty, spróchniałe od środka pnie drzew, obszerne dziuple, rozpadliny skalne, trzcinowiska, gęste zarośla i stogi siana.

Okres godowy u jenotów przypada przeważnie na luty – marzec, a ciąża trwa około 9 tygodni. Młode w liczbie 5 – 9 sztuk (czasami mioty dochodzą do 16), przychodzą na świat na przełomie kwietnia i maja. Zajmuje się nimi samica, a samiec poluje w pobliżu i dostarcza pożywienie.

Jenoty są wszystkożerne, ale odżywiają się głównie pokarmem pochodzenia zwierzęcego. Jesienią zjadają również sporo owoców i nasion, by w ten sposób dodatkowo nagromadzić jak największe zapasy tłuszczu na zimę. Wrogami naturalnymi są dla nich zwierzęta drapieżne – głównie wilki, rysie, bieliki i większe psy. W sytuacji zagrożenia zamierają w bezruchu i udają nieżywego. Padają znienacka na ziemię i leżą z przymkniętymi oczami, a gdy nadarzy się okazja – czmychają w zarośla. W ruchach swoich są ospałe, z pozoru bez błysku życia cechującego drapieżnika.

Jenoty prowadzą zasadniczo nocny tryb życia. Z tego względu oraz skrytego sposobu zachowania niezwykle trudne są do zaobserwowania. Najłatwiej spotkać je latem, podczas wychowu młodych, kiedy są aktywne także w dzień. Najlepiej rozwinięte zmysły u tych zwierząt to węch i słuch, natomiast widzą raczej słabo. Są bardzo ekspansywne, łatwo dostosowują się do różnych warunków życia, stanowią konkurencję pokarmową dla borsuków i lisów, roznoszą groźne choroby (np. wściekliznę).