Grzyby zimowo-wiosenne w Nadbużańskim Parku Krajobrazowym

Królestwo grzybów (w tym jadalnych) kojarzy nam się z okresem grzybobrania, zbierania w lesie, gotowania, suszenia i marynowania. Jest to najczęściej okres (w zależności od pogody) od końca sierpnia do listopada. Są też grzyby jadane wcześniejsze (od końca kwietnia do czerwca), ale jest ich znacznie mniej i nie wszystkie są uznawane jako przysmaki.

Są też grzyby zimowo-wiosenne, ale nie wszystkie są jadalne. Krajobraz w okresie zimowym jest mniej zróżnicowany i mniej kolorowy. Pomimo to należy spoglądać na drzewa i na runo, aby ujrzeć bogaty i barwny świat grzybów zimowych. Przy cieplejszych zimach, bez mrozów i pokrywy śnieżnej łatwo je zauważyć. Purchawki i purchawice (czasznice) czekają na koniec zimy, aby uwolnić swoje zarodniki. Czarki szkarłatne im zima jest cieplejsza tym wcześniej wychodzą z wilgotnych lasów, jako czerwone kapelusze przybierające niekiedy kształt wazy. Opieńki, sarniaki, mleczaje, gąski w trakcie zimy bez mrozów mogą dłużej pokazywać swoje kapelusze. Trzęsaki i uszaki korzystają z wilgoci w powietrzu i częściej się pokazują niż w czasie suchego lata. Boczniak ostrygowaty potocznie zwany  leśnym może rosnąć po przymrozkach i stanowi konkurencję dla swojego udomowionego kuzyna sprzedawanego w sklepach. Podczas bezmroźnych zim wiele gatunków wykształca owocniki (kapelusze). Smardze jadalne pojawiają się w marcu, tak jak inne (ale trujące) piestrzenice w dodatku na tych samych siedliskach. Uszak bzowy jest ceniony, jako jadalny w Azji, a w Polsce  nieznany (z wartości kulinarnych). Oto niektóre z nich.