Bobry mają się dobrze w Nadbużańskim Parku Krajobrazowym
Bobry europejskie są największymi gryzoniami żyjącymi na terenie Polski. Dorosłe osiągają długość 90 – 110 cm i masę do około 20 – 30 kilogramów, chociaż zdarzają się o wadze ponad 50 kilogramów. Są wyposażone w mocne siekacze, kończyny zakończone pazurami (tylne spięte błoną pławną) oraz spłaszczony, pokryty łuskami ogon. Ciało z wyjątkiem ogona pokryte jest gęstym futrem. Są przystosowane do życia w wodzie i żerowania na lądzie.
Bobry prowadzą wodno – ziemny tryb życia. Podczas nurkowania specjalne fałdy skóry zatykają kanały uszne i nosowe, a oczy osłania dodatkowa para przezroczystych powiek. Ich organizm przystosowany jest do zmniejszenia zużycia tlenu w czasie zanurzenia w wodzie. Ważnym przystosowaniem do zdobywania pożywienia są siekacze, które im rosną przez całe życie. Ścierają się one podczas gryzienia w taki sposób, że ciągle są ostre.
Są zwierzętami monogamicznymi, tzn. rozmnażają się z jednym partnerem przez całe życie. Najmłodszymi opiekuje się cała rodzina, bawi je i dostarcza pokarmu. Jedynie w okresie pierwszych sześciu tygodni samiec i starsze rodzeństwo są odpędzone przez samicę od legowiska. Po trzech latach młode osobniki opuszczają gniazdo w poszukiwaniu partnera i nowego terytorium.
Bobry są roślinożercami – żywią się głównie młodą korą drzew, a ponadto roślinami wodnymi, zielnymi i trawami. Na zimę gromadzą fragmenty roślinności drzewiastej – gałęzie z liśćmi, małe konary. Ich naturalnym środowiskiem życia jest woda. Na rzeczkach i ciekach budują tamy przyczyniając się do zwiększenia retencji wodnej. Przebywają w żeremiach, które budują z gałęzi, traw i błota. Żyją również w norach.
W wyniku polowań i melioracji wodnych bobry na obecnych terenach polskich zostały niemal całkowicie wytępione. W latach siedemdziesiątych XX wieku został wdrożony program czynnej ochrony bobra, w efekcie którego populacja została odbudowana na terenie całego kraju. Obecnie stały się powszechne w mniejszych rzekach, ciekach, starorzeczach i jeziorkach.
W dzień trudno jest je zauważyć, gdyż prowadzą nocny tryb życia. O występowaniu bobrów świadczą liczne ślady ich obecności: ścięte i powalone drzewa, wyżłobione obniżenia na trasach wędrówek (ślizgi), tamy, żeremia i nory.
W Nadbużańskim Parku Krajobrazowym jest dużo rzek, cieków i starorzeczy, które stanowią dogodne środowisko dla życia bobrów. Między innymi ich ostoją jest dolny odcinek Doliny Liwca.
Opracowano na podstawie: Renata Miszczuk – „Gony, strugi, pluski czyli o największym gryzoniu Polsce”, Łowiec Tarnowski Nr 2/2020.
