W krainie Skrwy Prawej

Zabiorę Cię …

Zabiorę Cię do Parku, pokażę Skrwę Prawą.

Dolinę usłaną jarami, strumykami, wąwozami.

Od ciemnych, wilgotnych lasów po nasłonecznione skarpy,

Z których roztacza się widok na wijące się

Wśród łąk, pól i lasów, rzekę.

Pójdziemy czerwonym szlakiem Krzywoustego.

Wiatr łagodny poruszy konary dębowo-grabowe.

Gdy się wsłuchasz w szum lipy i klonu,

Tysiąc głosów usłyszysz,

To wilka osa bzyka,

To bogatka z sosnówką zawzięcie śpiewa,

Kukułeczka w gąszczu kuka,

Bąk kosmaty huczy basem i omija nietoperze,

Borowce wielkie wiszą nieruchomo, patrzą na zwinne jaszczurki.

Gdy się wsłuchasz w leśną ciszę, usłyszysz śpiew kulczyka,

Zaprowadzi Cię on tam,

Gdzie mieszkają dzikie króliki.

Tysiące głosów w lasach tych usłyszy,

Kto uważnie słuchać umie.

Strumień nuci swą piosenkę,

W nurcie Skrwy Prawej jeżogłówka zaplata

Warkocze długich, wąskich liści,

Z szuwarów dumnie patrzy strzałka wodna na pracowite bobry.

Tu uchodzi Skrwa do Wisły,

Tu łabędzie nieme,

Kaczki, czarnice i łyski.

W nurcie rzeki, w pisku, żwirze i kamieniach

Żyją ryby reofilne:

Karaś, leszcz, okoń, płoć.

Pokaże Ci klimat parku,

Pełnego uroku i ciszy.

Nie oszpecaj go dzikim wysypiskiem śmieci,

Nie ingeruj w jego życie,

Nie penetruj,

Nie reguluj rzek,

A zabiorę Cię tu jeszcze nieraz …

Kinga Żaglewska