Kampinoski Park Narodowy

Na północ od Chojnowskiego Parku Krajobrazowego znajduje się Kampinoski Park Narodowy. Wraz z nim oraz Mazowieckim Parkiem Krajobrazowym, te trzy formy ochrony przyrody tworzą zielony pierścień dookoła Warszawy. Kampinoski Park Narodowy powstał w 1959 roku i jest jedynym parkiem narodowym na Mazowszu. Park leży na północny-zachód od Warszawy, między rzekami Wisłą i Bzurą i obejmuje w swych granicach większość pozostałości Puszczy Kampinoskiej. Park ma ponad 38,5 tysiąca hektarów, a 12% powierzchni zajmują obszary ochrony ścisłej. Poza lasami, ważnymi siedliskami puszczy są dwa równoleżnikowo ułożone pasy wydmowe i leżące między nimi bagienne zagłębienia.

 

Głównym gatunkiem lasotwórczym jest sosna zwycajna (70% powierzchni), a także olcha czarna (12,5%), dęby szypułkowy i bezszypułkowy (10%) oraz brzozy brodawkowata i omszona (6,5%). W Puszczy zidentyfikowano ponad 50 zbiorowisk roślinnych, odnotowano około 1400 gatunków roślin naczyniowych, 115 gatunków mszaków i 146 gatunków porostów. Kampinos zamieszkuje 8 gatunków płazów, 6 gatunków gadów, 215 gatunków ptaków oraz 50 gatunków ssaków. Do rzadszych zwierząt zamieszkujących Puszczę należą łosie i rysie (oba gatunki reintrodukowano po ich lokalnej eksterminacji); od niedawna do Kampinosu zachodzą również wilki. Spośród ptaków warto wymienić bociany czarne, derkacze, żurawie, bieliki i orlika krzykliwego. Kampinoski Park Narodowy jest również interesującym terenem pod względem historyczno-kulturalnym. Podczas II Wojny Światowej w Puszczy chronili się żołnierze Armii Krajowej, a w 1944 roku powstał tu na terenie kilku wsi obóz warowny. Pozostałościami po okresach wojen są cmentarze i mogiły, a także cmentarz ofiar masowych egzekucji w Palmirach. W 2000 roku Kampinoski Park Narodowy wraz ze swoją strefą ochronną został uznany za Światowy Rezerwat Biosfery UNESCO. Oprócz tradycyjnej infrastruktury edukacyjno-turystycznej, Park posiada Ośrodek Hodowli Żubrów w Smardzewicach.