Orzesznica leszczynowa (Muscardinus avellanarius)

Do rodziny popielicowatych, zwanych też pilchami, należą cztery gatunki: , koszatka Dryomys nitedula, żołędnica Eliomys quercinus, popielica Glis glis i orzesznica leszczynowa Muscardinus avellanarius.

Na terenie Kozienickiego Parku Krajobrazowego im. prof. Ryszarda Zaręby stwierdzono obecność dwóch gatunków: popielicy i orzesznicy leszczynowej. Dosyć dużą populację w naszym Parku stanowi popielica, znacznie mniej liczna jest orzesznica leszczynowa.

Orzesznica leszczynowa to trudny gatunek do obserwacji (jak i pozostałe pilchowate) ponieważ jest gryzoniem niewielkich rozmiarów i prowadzi nocny tryb życia. To co  odróżnia ją od reszty przedstawicieli tej rodziny to: krótkie okrągłe uszy,  czarne oczy, futerko koloru żółtobrązowego z białymi plamami na podgardlu, piersi i podbrzuszu oraz niezbyt puszysty ogon.

Gryzoń ten jest doskonałym konstruktorem – buduje kuliste gniazda z mchu, traw i gałązek, które dla wzmocnienia konstrukcji, zlepia śliną. Umieszcza je wśród gałęzi w gęstych krzewach czy dziuplach. W ciągu lata powstają dwa rodzaje gniazd: letniskowe (sypialne) i lęgowe. Gniazdo lęgowe umieszczane jest nisko nad ziemią a lęgowe wyżej, co najmniej 1 metra nad ziemią. Podczas kontroli terenowych zaobserwowaliśmy te dwa rodzaje gniazd.

We wrześniu orzesznica leszczynowa zaczyna gromadzić zapasy na zimę, których podstawę stanowią żołędzie, orzechy oraz wszelkie nasiona, które dostarczają jej wysokokalorycznej diety. Na zimę buduje ziemne gniazda, które ukryte są pod liśćmi i korzeniami. Śpi do przełomu marca i kwietnia, kiedy to dni stają się dłuższe i nie brakuje pokarmu w postaci młodych pędów, pączków drzew oraz owadów, które wtedy są podstawowym pokarmem tych zwierząt.