Inwentaryzacja stanowisk zalotki większej w Chojnowskim PK
Zalotka większa, po łacinie Leucorrhinia pectoralis, należy do ważek różnoskrzydłych z rodziny ważkowatych. W Polsce gatunek ten objęty jest ścisłą ochroną gatunkową. Zalotka jest również chroniona prawem ogólnoeuropejskim jako że została ujęta w załącznikach II i IV Dyrektywy Siedliskowej. Załącznik drugi wymienia rośliny i zwierzęta których ochrona wymaga wyznaczenia specjalnych obszarów ochrony, a załącznik czwarty gatunki które wymagają ścisłej ochrony.
Samiec zalotki większej jest ubarwiony na czarno z czerwonymi plamkami na odwłoku i jedną żółtą plamką przy jego końcu. Na odwłoku samicy wszystkie plamki są żółte. Na tle ciemnego ciała wyróżnia się też jasna perłowa maska poniżej oczu zalotki.
Zalotka większa zasiedla różnorodne typy wód stojących o umiarkowanie żyznym charakterze. Występowaniu ważki sprzyja przezroczystość wody i występowanie konkretnych roślin wodnych, np. żabiścieku pływającego i turzyc. Na terenie Chojnowskiego Parku zalotki wybierają śródleśne zbiorniki wodne częściowo zarośnięte roślinnością wodną.
Na przełomie maja i czerwca pracownik Chojnowskiego PK poszukiwał nowych stanowisk tego gatunku na terenie Parku. Podczas inwentaryzacji gatunku poszukuje się samców imago oraz wylinek w wytypowanych wcześniej lokalizacjach.
Larwy zalotki przebywają w płytszych partiach zbiornika, a gdy nadchodzi czas aby przeobrazić się w postać imago wychodzą z wody. Opuszczają wylinkę siedząc dość nisko nad wodą, na roślinności wynurzonej. Wylot dorosłych osobników następuje, zależnie od temperatur w danym roku, mniej więcej od połowy maja do połowy czerwca. Dorosłe osobniki zalotki można obserwować do końca lipca. Samce zalotki najłatwiej zauważyć gdy siedzą nad lustrem wody w wybranych przez siebie miejscach np. na roślinności, gałęziach i pniach. Często podrywają się aby przegonić innego samca jednak potem wracają na miejsce.
Aktualnie wiemy, że ważka ta występuje w 7 stanowiskach na terenie Parku. Do tego obserwowana była na jednym dodatkowym stanowisku które wymaga weryfikacji. Wydaje się że największym zagrożeniem dla lokalnych populacji może być susza oraz obniżanie się wód gruntowych, a także zarastanie zbiorników wodnych.
Na obszarze Polski zagrożeniem dla gatunku jest utrata odpowiednich siedlisk poprzez ich wypłycanie i wysychanie oraz zanieczyszczenia wód. Otoczenie około 100 m od zbiornika powinno być naturalne, np. lasy, łąki i nieużytki. Silna antropopresja w otoczeniu siedliska (pola, zabudowania gospodarcze, ruch samochodowy, gospodarka wędkarska) może wpływać na trofię zbiornika oraz chemizm jego wód.
