Miesiąc: lipiec 2021

Przez ostatnie dwa lata nie zauważono żeby stała para łabędzi niemych na jeziorze „Torfy” w rezerwacie przyrody „Na Torfach im. Janusza Kozłowskiego” miała młode. Zastanawia nas, co może być tego przyczyną, dlaczego łabędzie na Torfach nie mają młodych?

Wokół jeziora „Torfy” żyje wiele różnych gatunków zwierząt, od płazów i ryb aż po ssaki.  Niektóre z nich żyją w zgodzie i nie wchodzą sobie nawzajem w drogę jednak niektóre są gatunkami niepożądanymi i szkodzą innym.

Wizon amerykański (norka amerykańska) należy do rodziny łasicowatych, jest jednocześnie pospolitym „złodziejem”. Często pojawia się w gniazdach ptaków i wykrada im jaja. Wykrada nie tylko wysiadywane jaja, ale również świeżo wyklute młode, które są tak nieporadne w pierwszych tygodniach życia. Przypuszczamy, że tym razem nasza Torfowa para łabędzi mogła paść ofiarą tego gatunku.

 

Norka amerykańska jest powszechnie występującym drapieżnym ssakiem. Wbrew pozorom nie jest to jednak rodzimy gatunek. Została sprowadzona do Polski przez ludzi i hodowana jako zwierzę futerkowe, a osobniki, którym udało się uciec szybko stworzyły dziko żyjącą populację. Dzięki swojemu dobremu przystosowaniu do różnych środowisk, ten ssak z łatwością zadomowił się w naszym kraju. Obecnie norka jest traktowana jako groźny gatunek inwazyjny atakujący ptaki i ich gniazda. Tam gdzie znajduje się norka, możemy nie doczekać się młodych ptaków. Czy to jest przyczyną samotności naszej pary łabędzi?

 

Musimy również wziąć pod uwagę przyczyny biologiczne. Każdy organizm osiąga w pewnym momencie swój wiek, w którym posiadanie młodych jest niemożliwe. Może również na to wpływać środowisko, choroby lub ogólny stan fizyczny ptaków. Możliwe, że przyszłe lata nasze łabędzie będą musiały spędzić tylko w swoim towarzystwie.

Pogoda również może mieć wpływ na siedlisko tych ptaków. Budują one gniazda na tafli wody lub w zaroślach przy linii brzegu. Zbudowane z drobnych patyczków skrzętnie uzbieranych i ułożonych zapewnia bezpieczeństwo młodym ptakom. Niestety teren, na którym jest założone nie zawsze jest bezpieczny. Zdarza się, że gniazdo zostaje podtopione, a wraz z nim młode z jajami. Niekiedy rodzicom nie udaje się uratować podopiecznych i przenieść na nowe lepsze miejsce. Może to być kolejną przyczyną, dlaczego tegoroczna para pływa samotnie.

 

Mimo braku potomstwa łabędzie bardzo dobrze czują się na naszych zbiornikach wodnych, zadomowiły się i powracają na stare miejsca lęgowe.

 

 

Mamy ogromną nadzieję, że przyszły rok będzie dla nich owocny w liczne potomstwo.

 

 

 

Różnorodność i bogactwo wielu gatunków roślin na „Bagnie Całowanie”, a szczególnie soczystych traw, przypadło również do gustu koni, jak wiemy nieco wybrednych i delikatnych zwierząt. Takie łąki na torfach słyną z wielu walorów przyrodniczych i krajobrazowych, stanowią doskonałe siedlisko dla wielu dzikich zwierząt oraz źródło paszy dla zwierząt gospodarskich.

Konie, które jeszcze niedawno powszechnie obecne były na polskiej wsi, służyły jako „narzędzie pracy” rolnika i stanowiły specyficzny, już jedynie miło wspominany element krajobrazu kulturowego. Obecnie na szczęście dla koni, siłę do pracy zapewniają maszyny, a konie stały się elementem rekreacji i wypoczynku dla ludzi pragnących swobody i oderwania się, choć na chwilkę od betonowych miast. Dlatego też teraz coraz częściej możemy zobaczyć biegające i pasące się koniki.

Pozdrawiamy serdecznie wszystkich odwiedzających nasze „Bagno” a w szczególności zagorzałych miłośników koni.

W ostatnich tygodniach czerwca pracownicy Mazowieckiego Parku Krajobrazowego rozwieźli nagrody do szkół biorących udział w konkursie plastycznym p.n. „Ptasi ogród moich marzeń”. Oprócz dyplomów i nagród książkowych laureaci I i II miejsca ze Szkoły Podstawowej Nr 7  im. Batalionu „Zośka” w Otwocku i Szkoły Podstawowej Nr 1 im. Bolesława Prusa w Karczewie oraz ich koleżanki i koledzy z klasy otrzymali karmniki do samodzielnego złożenia.

Wiemy, że przynajmniej kilka z nich jest już gotowych! Poniżej prezentujemy efekty prac rodziców z dziećmi. Ptaki w ich ogrodach już mogą czuć się bezpiecznie, bo będą na nie czekać nowe karmniki.

Projekt jest realizowany dzięki grantowi finansowemu z Funduszu Naturalnej Energii, Organizatorem konkursu jest Operator Gazociągów Przesyłowych GAZ-SYSTEM S.A., a Partnerem Konkursu jest Fundacja „Za górami, za lasami”.

 

Wakacje to świetny czas do zaplanowania letnich wycieczek i przypomnienie o nadal trwającym konkursie „Tuzin nietuzinkowych miejsc do zobaczenia – Odkrywcy Mazowieckiego Zespołu Parków Krajobrazowych”.

Konkurs trwa do 29 października 2021 r. Odkrywanie nowych, nieznanych miejsc na pewno będzie ciekawą przygodą wakacyjną. Zachęcamy do zorganizowania rodzinnych wycieczek pieszych, rowerowych i aktywnego spędzania wakacji w Mazowieckim Parku Krajobrazowym. Poniżej zdjęcia miejsc odkrytych w Mazowieckim Parku Krajobrazowym przez jednego z uczestników.

Regulamin Konkursu Tuzin nietuzinkowych miejsc do zobaczenia – Odkrywcy Mazowieckich Parków Krajobrazowych

Załącznik nr 1 – Mapa Mazowiecki Park Krajobrazowy

Zgoda na przetwarzanie danych osobowych

 

Pustułki zwyczajne (Falco tinnunculus) zamieszkują tereny zabudowane w sąsiedztwie człowieka i otwarte tereny rolnicze. Często w miastach składają jaja w nietypowych miejscach np. w doniczkach kwiatowych na balkonach czy otworach wentylacyjnych. Najeżą do ptaków drapieżnych z rodziny sokołowatych.

Skąd wzięła się nietypowa nazwa tych ptaków? Podczas badań sokolnicy nie mogli wyszkolić ptaków do polowania na inne ptaki. Oporna na szkolenie i treningi pustułka dostała przydomek „Pustoj”, co z języka rosyjskiego oznacza „głupi”.

Jak wyglądają? Samca odróżnia błękitna czapeczka na głowie i niebieski ogon z czarnym prążkiem bliżej końca. Płaszcz samicy ma natomiast liczne czarne trójkąty na rdzawym tle.
Młode pokryte białym puchem wylęgają się po 28 dniach wysiadywania, a po wykluciu w niczym nie przypominają swoich dorosłych rodziców. Przez dwa tygodnie opiekuje się nimi matka, a po 3 tygodniach osiągają wielkość dorosłego osobnika, przez co i ona musi ruszać na polowanie by wykarmić potomstwo.

Pustułki osiągnęły umiejętność „zawisania” w powietrzu. Rozpościerają skrzydła i trzepoczą nimi, a ogon spełnia funkcję sterownika przy gwałtownych zmianach wiatru. Głowa ptaka nieruchomieje zawisając dziobem w dół jak pineska przypięta do mapy utrzymując swoją pozycję w jednym miejscu.

Kiedy to robią? Pustułki z reguły polują na otwartej przestrzeni, gdzie z norek myszy lub norniki wychodzą na powierzchnię. Mocznik zawarty w ultrafiolecie pozostawia żółte smugi na niebieskim tle. Właśnie tę właściwość pustułki wykorzystują do namierzenia ofiary. Znajdują pole o największym natężeniu żółci, a tam musi znajdować się zdobycz. W momencie, gdy znajdą odpowiednio dużo takich plam zawisają w powietrzu i czekają na ofiarę.

Obecnie w naszym ośrodku przebywa sześć osobników pustułek. Możemy przez to zaobserwować, że bytujące u nas ptaki są ciekawskie i ostrożne w stosunku do nas. Podczas pory karmienia zainteresować nas może ich zachowanie, kiedy to bacznie obserwują i wodzą wzrokiem za człowiekiem. Niepewnie podchodzą do jedzenia, które im podajemy, a w momencie obserwacji są nieśmiałe. Uciekając gromadzą się w skupisku i tam wspólnie przyglądają się poczynaniom opiekuna.

Jeśli chcesz zaprosić do siebie pustułkę na stronie http://www.bocian.org.pl/pustulka/mozesz-pomoc dowiesz się jak wykonać budkę dla pustułki i gdzie ją zawiesić.